<
<
<<
Belki varmış belki yokmuş. Evvel zamanda değil daha yeni zamanlarda Selçuk adında bir çocuk yaşarmış. Bu çocuk gündüz uyumadığı gibi ( aslında tam uykuya dalacakken, dedesi onu konuşturmaya başlamış, başlamış ama…), her nasılsa gece de bir türlü uyuyamamış.
Annesi masal anlatmış, uyku yok. Babasına şiirler mi okutturmamış, masallar mı anlattırmamış, yine uykusu yokmuş. Annesi son bir kez masal anlatarak “İyi uykucuklar oğlum, tatlı rüyalar!..” demiş. Bir türlü uyuyamayan çocuk, başlamış hırçınlığa, mızmızlanmaya. Oysa abisi uykunun tarlalarında ak zambaklar, papatyalar toplamaya çoktan başlamıştı. Gözlerinden uyku akan annesinin sabır taşı çatlamış ve bir kızmış, bir kızmış çocuğa. Odasındaki gece lambasını söndürmekle mi, yatak arkadaşı tavşanı alıp götürmekle mi, daha neler nelerle tehdit etmemiş. Ama boşuna, bizim ki mızmızlanmaya yine devam etmiş. Bunun üzerine uyku tutmayan çocuğu yanına çağıran annesi: “Madem uyku tutmuyor, uyuyamıyorsan, o halde sana bir görev vereyim onu yap!” demiş. Birden heyecanlanan Selçuk : “Olur, olur anneciğim ne dersen, yaparım!” demiş. Oysa bu görevin ne olduğunu bile bilmiyormuş. Annesi : “Madem seni uyku tutmuyor, gel sen de bizim yatak odasının kapısı önünde sabaha kadar nöbet tut!..” demiş. Annesine söz verdiğine bin pişman olmuş olmasına ama iş işten çoktan geçmiş. Başlamış nöbet tutmaya. Annesi bir güzel uyuyormuş masal kızları gibi, bir güzel uyuyormuş mışıl mışıl. Ta ki horozlar ötene, Kafdağı seferini yapan Anka Treni ovadan geçene kadar nöbete devam etmiş. Sabahın ilk ışıklarıyla beraber her şey uyanırken, bizimki uykunun bahçelerinde gezintiye çıkmış.
Belki üç elma bulurum diye...
İsmail Karakurt
..Devamı |
< <
<<
<<
<
